پسر پسر قند عسل

    همیشه نگران بودم که نکنه دیر راه بیفتی . دوست نداشتم دیگران بگن پارسا تنبله . از طرفی هم هیچ موقع نه باهات تمرین کردم . نه زورکی ...... چون اعتقاد دارم که بچه ها هر موقع وقتش برسه خودشون همه کاراشون ، مثل غلت زدن ، خزیدن ، چهار دست و پا رفتن ، ایستادن و خلاصه راه رفتن رو بطور غریزی انجام میدن و آموزش لازم نیست . تو هم خدا رو هزار مرتبه شکر که همه کارات سر موقع بود و همیشه نگرانیهای من بیخودی و البته به خاطر حرفهای بیهوده از یه سری آدمهای مثلا دلسوز دورو برمون، که فقط باعث ناراحتی و آزار من و بابا میشه .   از هشت ماهگی یاد گرفتی دستت رو به هرجایی که بتونی بگیریش میگیری و می ایستی . 11ماهه که شدی...